Zaterdag 3 maart

Weer slaap jij lekker uit. Als je wakker bent gaan we in het appartement eten. Daarna zet ik een was aan, we wachten dat die klaar is zodat ik hem nog even op kan hangen. Dan gaan we op pad met de metro. Dat alleen is al een hele belevenis. Wat een enorme lange roltrap. We worden allebei een beetje duizelig ervan. We stappen uit op een druk plein. Jij vindt het niet leuk, het verkeer vind je hier verschrikkelijk. Het lawaai, je durft niet over te steken. Een vervelende koper van parfum neemt geen genoegen met mijn nee. Hij blijft ons achtervolgen en wordt kwaad dat ik niets wil kopen. Op een gegeven moment knijpt hij zelfs in mijn arm. Als ik boos reageer gaat hij gelukkig weg. We lopen een rondje, maar het is zo druk en zo veel lawaai dat het niet prettig is. Je vergaapt je aan de prijzen van de telefoons hier. We willen even ergens zitten, maar zien geen mogelijkheden daar voor. Daarom gaan we maar terug naar de metro. Daar zien we een jochie huilend op de trap zitten. Hij is een jaar of 8,9. Je bent verbijstert er over. Zijn handen zijn stuk, hij heeft een kapotte tamboerijn bij zich. Sowieso verbazen we ons over de straatkinderen hier. Het schijnen vooral Koerdische kinderen te zijn. Kleine kindjes die tussen het verkeer bloemen of kaarsjes verkopen. We praten er veel over samen. Horen dat het vaak in scene is gezet, dat kinderen moeten huilen van de ouders. Hoe het ook is, geen kind hoort zo te leven. Het houd ons behoorlijk bezig. We eten ’s avonds in een hamburger tent. Een gezellig restaurant. Ik kipnuggets, jij een cheeseburger en natuurlijk weer patat erbij.